Brian Selznick – Het wonderkabinet (1e recensie)
Over het verhaal
Iets raakte Ben Wilson, en hij opende zijn ogen. De wolven hadden hem opnieuw achternagezeten en zijn hart bonkte. Hij kwam overeind in de donkere kamer en wreef over zijn arm. Hij pakte de schoen die zijn neef naar hem had gegooid en liet hem op de grond vallen.
Ben woont bij zijn oom en tante sinds zijn moeder is overleden. Sinds zijn moeder dood ging in een ongeluk heeft Ben enge dromen. Hij schreeuwt dan in zijn slaap en dat is de reden waarom zijn neef net een schoen naar zijn hoofd heeft gegooid.
Bens handen beefden nog van de droom. Sinds het ongeluk waren de wolven gekomen, rennend over de maanverlichte sneeuw, met hun dansende rode ogen en hun glinsterende witte tanden. Hij begreep niet waarom ze achter hem aan zaten, want hij was altijd gek op wolven geweest. (blz. 19)
Zijn neef gaat weer slapen, maar Ben is klaarwakker. Opeens ziet hij iets vreemds buiten.
Op dat moment zag Ben iets heel vreemds. In het zwarte silhouet van zijn huis, drieëntachtig stappen verderop, was een lamp gaan branden. De gordijnen in het huis van zijn moeder lichtten felgeel op.
Ben staarde er ongelovig naar. (blz. 59)
Ben besluit te gaan kijken. Hij weet ook wel dat het zijn moeder niet zal zijn, maar wie dan wel? Hij trekt snel wat kleren aan en pakt een zaklamp. Buiten is het slecht weer: het stormt en het regent erg hard. Hij rent naar het huisje. Daar blijkt zijn nicht te zijn. Zij mist zijn moeder. Ze praten kort en dan gaat zij weer terug naar huis en haar bed. Ben blijft nog even achter. Hij kijkt wat in de spullen van zijn moeder. Zijn moeder heeft hem nooit iets verteld over zijn vader. Hij vindt een foto met een jongeman erop, uit de periode dat hij nog niet geboren was. Op de achterkant zat een telefoonnummer. Hij besluit te gaan bellen. Maar op het moment dat hij de telefoonhoorn tegen zijn hoofd houdt gebeurt er iets…
Toen Ben zijn ogen opende, lag hij op de grond en keek hij naar het plafond. Iets rook afschuwelijk en verbrand. Het regende gelukkig niet meer, en alles was stil en vredig. Hij kon terug naar het huis van zijn neef. (…) Plotseling zag hij door het raam iets wat onmogelijk leek. Hij zag de regen nog steeds uit de hemel stromen en met kracht tegen het glas beuken. Hij zag bliksemschichten zonder dat hij de donder hoorde. Wat gek, dacht hij. Het onweerde nog steeds. En de regen was zo stil. Daarnet was het zo’n herrie geweest. Waar was al het geluid gebleven? (blz. 158)
Ben blijkt doof geworden te zijn doordat de bliksem via de telefoonhoorn is ingeslagen. Hij wordt naar het ziekenhuis gebracht en moet daar een tijdje blijven. Op een dag pakt hij zijn spullen en gaat op weg, naar New York, want daar hoopt hij meer te weten te komen over wie zijn vader is.
Ben keek verbijsterd om zich heen. Terwijl hij alle kleuren en geuren en bewegingen in zich opnam, kreeg hij het gevoel dat hij omlaag stortte over de rand van een waterval. Hij was ervan overtuigd dat hij in zijn hele leven bij Gunflint Lake niet zo veel mensen had gezien. En iedereen leek een andere huidskleur te hebben. Het was alsof zijn studieboek maatschappijleer plotseling tot leven was gekomen. (blz. 266)
Hij heeft een paar aanknopingspunten, die hij in het huis van zijn moeder heeft gevonden: een boekje over het Wonderkabinet (een tentoonstelling die ooit in het Natuurhistorisch Museum in New York werd gehouden) en een boekenlegger van een boekwinkel in New York. De boekwinkel blijkt niet meer te zijn. Ben gaat daarom het Natuurhistorisch Museum in, dat tegenover de plek waar de boekwinkel zou zijn, ligt.
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
★★★★★ – geweldig
Ik vond het een geweldig boek. Het boek bestaat uit twee verhaallijnen. Het verhaal van Ben, die op zoek is naar zijn vader, wordt verteld in tekst. Het verhaal van Rose, die op zoek is naar een actrice waar ze fan van is, wordt vertaald in illustraties. Hun levens spelen zich af in verschillende tijden, vijftig jaar van elkaar verwijderd, maar blijken op een bepaald moment met elkaar te maken te hebben. Ben en Rose hebben sowieso een overkomst, want ze zijn allebei doof.
Het is een dik boek, maar ik heb het in een paar uurtjes uitgelezen. Eigenlijk is de tekst ook maar de helft van het verhaal. De tekeningen zijn erg mooi en gedetailleerd. Je mist niet dat er geen tekst in het verhaal van Rose zit.
