Elizabeth Honey – Wat vind jij, Emma Weetal? (1e recensie)

Twee dolgelukkige weken lang dacht Bean dat ze een hond zou krijgen. Haar ouders deden al een tijdje heel geheimzinnig: ze liepen te glimlachen en te smoezen en gedroegen zich alsof ze een verrassing hadden. En een verrassing dat moest wel een hond zijn. Yes! De ouders van het jonge meisje Bean verhuizen naar Sydney voor hun werk. Daar leidden ze drukke, snelle levens, maar Bean voelt zich behoorlijk eenzaam. gelukkig heeft ze haar pop Emma om haar hart bij uit te storten. Maar dan wordt ze gekidnapt en moet ze haar ontsnapping beramen.

Over het verhaal

Twee dolgelukkige weken lang dacht Bean dat ze een hond zou krijgen. Haar ouders deden al een tijdje heel geheimzinnig: ze liepen te glimlachen en te smoezen en gedroegen zich alsof ze een verrassing hadden – voor haar. En een verrassing, dat móést wel een hond zijn. Yes!

Bean gaat met haar ouders verhuizen van Perth, aan de westkant van Australië, naar Sydney, aan de oostkant van Australië. Haar ouders verhuizen vanwege hun werk en Bean moet mee. Ze denkt dat ze dan wel een hond zal krijgen, want dat wil ze ontzettend graag. Ze gaan wonen op de bovenste verdieping van een van de hoogste gebouwen van de stad met geweldig uitzicht over de haven van Sydney. Dit gebouw is door haar vader ontworpen.

Mocht je er nog nooit geweest zijn: Sydney is een groene, levendige stad waar smalle, hoge herenhuizen op hun tenen staan, zodat hun ramen en balkons nog nét uitzicht bieden op de glinsterende haven. (blz. 18)

Bij het gebouw hoort een portier. Hij neemt pakjes aan, doet de deur open en houdt in de gaten wie er allemaal in het gebouw komen. Vanaf het moment dat ze hem ziet weet Bean zeker dat ze hem ergens van kent. Maar waar dan van?

En Bean kreeg ineens een heel raar gevoel. Ze kende hem ergens van! Had ze over hem gelezen in een tijdschrift? Had ze hem gezien in een film? Of over hem gedroomd misschien? Het leek niet erg waarschijnlijk, maar toch hadden hun wegen elkaar eerder gekruist, dat wist ze zeker. (blz. 32)

Bean weet alles van verschillende hondenrassen en ze vergelijkt mensen graag met honden. De portier bijvoorbeeld lijkt op een mengsel van meerdere honden.

Terwijl ze stonden te praten, bekeek Bean hem aandachtig. Het is een vuilnisbakkenras, dacht ze. Een kruising tussen een Ierse wolfshond, een Pyreneese mastiff en ook iets van een basset. (blz. 33)

Haar ouders zijn bang dat haar iets overkomt en dus mag ze niet buitenspelen. Ze hebben het allebei ontzettend druk met hun werk en daarom huren ze voor Bean elke dag een oppas in. En dat blijkt elke dag iemand anders te zijn. Bean vergelijkt ook hen met honden. De eerste dagen vermaakt Bean zich wel met naar buiten kijken. Ze heeft vanuit het appartement een geweldig uitzicht over de stad en ziet hoe druk iedereen is. Mensen lopen heen en weer, auto’s rijden door de straten, vogels vliegen door de lucht. Bean zou dolgraag ook de stad willen verkennen.

Haar vader is bezig met een geheim project op zijn werk en er zijn andere mensen die graag het geheim willen weten. Daarom wordt Bean op een dag ontvoerd en meegenomen naar een huisje in het bos. Bean heeft een boek waarin een prinsesje wordt ontvoerd en ze heeft het idee dat haar ontvoering hier precies op lijkt en dat het dus allemaal goed zal komen. Maar dan merkt ze dat er meerdere ontvoerders zijn en dat ze niet allemaal zo vriendelijk zijn als de man die haar op de motor heeft meegenomen.

Tot nu toe had Bean vertrouwd op het verhaal van het prinsesje, had ze geloofd dat de gebeurtenissen ongeveer zouden plaatsvinden zoals in het boek. Maar toen ze de motoren zag, vermoedde ze terecht dat ze niet alleen met meneer Mistlamp te maken had. Op dat moment ontstond er een kloof tussen het verhaaltje met zijn goede afloop en het echte leven. (blz. 153)

Zal het goed komen met Bean? Komt ze weer veilig thuis? Krijgt ze ooit nog een hond van haar ouders?

Mening over het boek

Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)

★★★★☆ – goed

Ik vond het een leuk en spannend boek om te lezen. Zelf woon ik op de bovenste verdieping van een hoog gebouw, dus ik weet hoe leuk het is om uit het raam te kijken. Bean maakt na haar verhuizing naar Sydney eerst een saaie tijd door, maar daarna wordt haar leven een stuk spannender.

Het is grappig om te lezen hoe Bean andere mensen met honden vergelijkt. Je moet dan wel weten hoe die honden er uit zien om je een beeld te kunnen vormen van de mensen die zij beschrijft.

Er staan veel illustraties in het boek, die het verhaal verduidelijken.