R.J. Palacio – Wonder (1e recensie)
Over het verhaal
Ik weet dat ik geen gewoon kind van tien ben. Oké, ik doe best gewone dingen. Ik eet ijs. Ik fiets. Ik honkbal. Ik heb een Xbox. Die dingen maken me gewoon. Denk ik. En ik voel me ook gewoon. Vanbinnen. Maar ik weet dat gewone kinderen andere gewone kinderen niet zo bang maken dat ze gillend de speelplaats af rennen. Ik weet dat gewone kinderen niet overal waar ze komen aangegaapt worden.
Augustus is tien jaar en is nog nooit naar school geweest. Hij is geboren met een ziekte waardoor hij er anders uit ziet. Hij heeft veel operaties gehad in zijn leven. Hij woont samen met zijn ouders en oudere zus Via. Hij wordt Auggie genoemd.
Mensen denken dat ik niet naar school ga door hoe ik eruitzie, maar dat is het niet. Het komt door alle operaties die ik heb gehad. Zeventwintig, sinds ik geboren ben. De grootste waren al voor ik vier was, dus daar weet ik niks meer van. Maar sindsdien heb ik elk jaar twee of drie operaties gehad (sommige groot, sommige klein), en omdat ik klein ben voor mijn leeftijd en nog wat geheimzinnige medische dingen heb die de dokters niet helemaal begrijpen, was ik heel vaak ziek. Daarom besloten mijn ouders dat het beter was als ik niet naar school ging. Maar nu ben ik veel sterker. Mijn laatste operatie is al acht maanden geleden, en waarschijnlijk hoef ik er pas over een paar jaar weer een. (blz. 10)
Auggie is tien geworden en dat vinden zijn ouders een mooi moment voor hem om naar school te gaan. In Amerika houdt de basisschool op als je ongeveer tien jaar bent. Van 10 t/m 13 jaar gaan kinderen naar de middenschool en vanaf 14 jaar gaan ze naar de middelbare school (high school). Samen met zijn ouders maakt hij kennis met de schooldirecteur.
We liepen achter meneer Aarsman aan door een paar gangen. Er waren niet veel mensen. En de mensen die er waren besteedden helemaal geen aandacht aan me, maar dat kwam misschien doordat ze me niet zagen. Ik verstopte me namelijk zo’n beetje achter mijn moeder. Ik weet dat het babyachtig klinkt, maar ik voelde me op dat moment ook niet zo stoer. (blz. 24)
Auggie vindt het eng om naar school te gaan. Hij houdt er niet van als hij wordt aangestaard door andere kinderen. De schooldirecteur heeft een paar kinderen gevraagd om Auggie een rondleiding door de school te geven. Tot zijn verbazing lijkt het hem best leuk om naar school te gaan.
‘Je hoeft niet naar school als je niet wilt, lieverd.’ ‘Ik wil wel,’ zei ik. ‘Auggie…’ ‘Echt, mam. Ik wil wel.’ En ik loog niet. (blz. 44)
Auggie krijgt vrij snel een paar vrienden, waaronder Summer en Jack. Auggie en Jack zitten bij alle lessen die ze samen hebben naast elkaar en hebben veel plezier.
Toen fluisterde Jack: ‘Blijf je er altijd zo uitzien, August? Ik bedoel, kun je geen plastische chirurgie doen of zo?’ Ik grijnsde en wees naar mijn gezicht. ‘Hallo? Dit is na plastische chirurgie!’ Jack sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd en begon hysterisch te lachen. ‘Ik zou die dokter aanklagen, man!’ Nu moesten we allebei zo hard lachen dat we niet meer konden ophouden, ook niet toen meneer Roche naar ons toe kwam en we allebei van plaats moesten ruilen met de degene naast ons. (blz. 76)
Kinderen die Auggie nog nooit hebben gezien schrikken ze als ze hem zien. Ze vinden hem eng. Auggie vindt dit natuurlijk niet leuk.
Het is trouwens niet dat ik het zo erg vind dat mensen op me reageren. Zoals ik al tig keer gezegd heb: daar ben ik nu wel aan gewend. Ik trek me er gewoon niks van aan. Het is net zoiets als naar buiten gaan terwijl het een beetje motregent. Je trekt geen laarzen aan voor een beetje motregen. Je zet niet eens een paraplu op. Je loopt er gewoon doorheen en merkt amper dat je haar nat wordt. (blz. 232)
Veel kinderen vermijden het om bij Auggie in de buurt te zijn, want ze zijn bang dat hij besmettelijk is. Hij wordt uitgescholden en gepest. Ondanks dat blijft Auggie naar school gaan. Op een gegeven moment is er een echte tweestrijd in de klas. De ene helft vindt Auggie een aardige jongen en de andere helft vindt dat Auggie van school moet, omdat hij een freak is, een monster.
Er zullen altijd pestkoppen zijn op de wereld, Auggie,’ zei ze. Ze keek me aan. ‘Maar ik geloof echt, en papa gelooft ook echt, dat er meer goede dan slechte mensen op deze aarde rondlopen, en de goede mensen passen op elkaar en zorgen voor elkaar. Zoals Jack er voor jou was. En Amos. En die andere jongens.’ (blz. 313)
Met behulp van zijn vrienden heeft Auggie het toch naar zijn zin op school. De tweestrijd wordt minder, omdat meer kinderen Auggie gaan zien als een gewone jongen. Aan het einde van het school jaar gaan de kinderen op kamp. Daar zijn ook kinderen van andere scholen. Bij een avondje film kijken loopt de situatie uit de hand. Gelukkig zijn er onverwachte medestanders voor Auggie.
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
★★★★★ – geweldig
Ik vond Wonder een mooi boek om te lezen. Auggie gaat een spannende tijd tegemoet en als lezer leef je mee. Ik weet nog goed hoe het was om naar een nieuwe school te gaan, in een nieuwe klas te komen en nieuwe mensen te leren kennen. Ik vond dat al doodeng, dus ik kan me goed voorstellen hoe verschrikkelijk eng dit voor Auggie moet zijn geweest. Hij is namelijk geen gewone jongen, maar een jongen die er eng uitziet, waar andere mensen van schrikken. Dat maakt het extra moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. De kinderen uit zijn klas moeten leren dat hij een gewone jongen is. En dat kost tijd en veel moeite.
Ik vond het boek zowel zielig als vrolijk. Auggie is een jongen met veel humor. Hij weet dat mensen nu eenmaal naar hem kijken en probeert daar niet al te veel op te letten. Leuk vindt hij het natuurlijk niet.
Het boek eindigt zoals een film zou eindigen: alles komt goed. Gelukkig maar, want Auggie verdient het om als een normaal kind gezien te worden.
Dit boek kan goed gebruikt worden om te praten met kinderen over pesten en anders-zijn.
