Casey Blue woont in een grauwe torenflat in een Londense buitenwijk. Ze doet vrijwilligerswerk bij de plaatselijke manege, maar het is haar ultieme droom om de Badminton Horse Trials te winnen, het grootste paardrij-evenement ter wereld. Als ze een zwaar verwaarloosd paard redt van het slachthuis, raakt ze ervan overtuigd dat ze die onmogelijke droom waar kan maken. Haar vaders criminele achtergrond dreigt echter roet in het eten te gooien. En voor een jongen met ogen om in te verdrinken heeft ze al helemaal geen tijd!
Over het verhaal
Casey gebruikte de oren van haar paard als vizier in de aanloop naar de sprong, zoals een scherpschutter op zijn doel mikt over de loop van zijn geweer. Zelfs van een afstand leek de hindernis gigantisch: Mount Everest in miniatuur. Hij was versierd met bloesems en struiken, maar de beruchtste hindernis van de Badminton Horse Trials leek er niet minder erg door. Ruiters die er waren gevallen, hadden hem de bijnaam Muur van Angst gegeven. Als ze hem overleefde, had ze een goede kans om het belangrijkste kampioenschap te winnen. Zo niet…
‘Ritme en balans, ritme en balans,’ zei Casey tegen zichzelf. ‘Vertrouw op je paard, vertrouw op jezelf.’
Hoe dichterbij ze kwam, hoe groter de hindernis leek te worden – een hoog oprijzend monster.
‘Kom op jongen, je kunt het,’ zei Casey bemoedigend en ze spoorde haar paard aan.
Maar Patchwork had er genoeg van. Hij had vandaag al heel wat mensen moeten rondzeulen: een snotneus die niet ophield hem te schoppen, een vrouw maat dubbeldekker en een jongen die weigerde zijn pepermuntjes te delen. Hij was echt niet van plan om nu ook nog over die gruwel daar voor hem te springen. Hij ontdekte een directe lijn van de buitenbak naar zijn stal, waar zijn eten op hem wachtte. Patchwork veranderde zo plotseling van richting dat hij de hoop rommel die de hindernis voor moest stellen nog net een flinke beuk gaf. Je kon de herrie drie straten verder horen.
Uit het kantoor klonk de doordringende stem van mevrouw Ridgeley, beginnend met een gil en uitlopend in het gebulder dat haar handelsmerk was. ‘Wie heeft mijn bloemen weggehaald? Waar is mijn goeie stoel? Waar…? Casey! CASEY BLUE! ALS JE MIJN KANTOOR WEER HEBT GEPLUNDERD ZODAT JE KUNT DOEN ALSOF JE OP BADMINTON RIJDT, VERMOORD IK JE!’ (blz. 7)
Casey werkt als vrijwilliger op een manege. Ze wil dolgraag meedoen aan de grote wedstrijden in eventing, het wedstrijdrijden in de ruitersport. Haar droom is om mee te doen aan de Badminton Horse Trials. Hiervoor heeft ze veel geld nodig en een goed paard. Maar Casey woont in een arm deel van Londen, en haar vader heeft geen werk. Toch blijft Casey dromen. Ondanks dat haar leraren zeggen dat ze aan haar toekomst moet denken. Ze is tenslotte bijna zestien. Op een dag loopt ze ‘s avonds samen met haar vader naar huis. Ze komen door een steegje en merken dat er iets aan de hand is. Een paard wil ontsnappen van het slachthuis. Casey krijgt het met veel moeite voor elkaar om het paard tegen te houden. Ze krijgt het voor elkaar dat ze dit paard mag houden.
Mevrouw Ridgeley wierp één blik op het paard en zei: ‘Ik hoop dat je geld hebt in dat beroemde spaarvarken van je, Casey Blue. Ik bel de dierenarts en we laten hem inslapen en jij bent degene die ervoor mag betalen..’
Het was een gure avond, te vroeg donker en gemeen koud. Casey was helemaal niet verbaasd over de woorden van mevrouw Ridgeley, alleen over de heftigheid waarmee ze ze uitsprak. Tijdens de uitputtende tocht vanaf het slachthuis, een tocht die ze per se alleen had willen afleggen, zonder hulp van haar vader, had het paard een kraam met appels omver geschopt, Casey en hemzelf op een haar na onder een bus getrokken en bijna de kop van een hond die naar zijn benen hapte eraf gebeten. Ze realiseerde zich wat een schouwspel ze gevormd moesten hebben toen ze nat, bebloed en rillend op Hopeless Lane aan waren gekomen. Iedereen op de manege had hen met open mond aangestaard. (blz. 35)
Op het moment dat Casey het paard redde had ze eigenlijk op theevisite moeten zijn bij een vriendin van haar. Deze vrouw is a oud, maar ze kunnen het goed met elkaar vinden. Het is inmiddels al avond, maar Casey besluit om toch nog even bij haar langs te gaan. Ze vertelt over het paard dat ze gered heeft. Mevrouw Smith wil direct naar de manege om het paard te zien. Het paard is vel over been en vertrouwt niemand, maar door de tijd en aandacht die mevrouw Smith en Casey aan hem geven komt het langzaam maar zeker goed met hem.
De wilde lentebloemen op de gifbelt stonden al in bloei voor Casey een poging deed op Storm te rijden. Ze had hier lange tijd niet eens over durven dromen. Ze was te veel gericht geweest op zijn genezing. Lichamelijk ging het goed met hem. Het was geweldig om te zien hoe hij millimeter voor millimeter weer vlees op zijn botten kreeg. Maar het winnen van zijn vertrouwen ging verdraaid langzaam. Voor iedere stap vooruit hadden ze er een paar teruggezet.
Casey zelf was het probleem niet. De afgelopen drie maanden had ze hem verzorgd, gevoerd en elke dag voor en na school met hem aan de hand over het erf gelopen. Ze had niets als een verplichting gevoeld. Ze genoot van elke minuut met hem. Haar hele leven had Casey al naar een eigen paard verlangd, zonder te verwachten dat die wens ooit in vervulling zou gaan. Nu had ze een paard dat haar steeds meer begon te vertrouwen. Een paard met een sjofel uiterlijk maar met een ontembare kracht. Een paard met een eigen wil dat haar echt nodig had. (blz. 59)
Zal het Casey lukken om een wedstrijdpaard van hem te maken? En zal ze dan haar droom om mee te doen met de Badminton Horse Trial waar kunnen maken?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Heb je het boek uitgelezen?
Ja
Wat vind je van het boek?
★★★☆☆ – gemiddeld
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik heb het boek niet zelf uitgekozen
Welke steekwoorden passen bij het boek?
romantisch, zielig, voorspelbaar
Hoe kom je aan het boek?
gekregen van de uitgeverij om er een recensie over te schrijven
Zitten er plaatjes (illustraties) in het boek?
Nee
Wat vind je leuk aan het boek?
Ik vind het leuk dat Casey een paard redt uit het slachthuis en dat ze met heel liefde en tijd het paard weer oplapt
Wat vind je niet leuk aan het boek?
Misschien dat ik inmiddels te oud ben voor dit soort boeken, maar ik vond het verhaal voorspelbaar. Aan het einde van het boek bleken al mijn voorspellingen en ideeën van tijdens het lezen te kloppen.
Is er iemand uit het boek die je in het echt zou willen ontmoeten? Wat zou je dan samen gaan doen?
Nee
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Voor kinderen die dol zijn op paarden is dit een leuk boek. Ik denk dat ik dit vroeger ook een leuk boek had gevonden
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Zitten er moeilijke woorden in het boek?
Weet ik niet
Wil je het boek nog een keer lezen?
Nee, ik wil het boek niet nog een keer lezen
Aan wie zou je dit boek aanraden?
Aan kinderen vanaf 12 jaar