Welk boek wil jij deze zomer lezen? (2018): Manon Berns
Welk boek wil jij deze zomer lezen? Deze vraag stelde ik aan 62 schrijvers, illustratoren, vertalers, uitgevers en leesbevorderaars. Het hoefde niet per se een jeugdboek te zijn. Tijdens zomerlezen, in juli en augustus, zal elke dag iemand anders deze vraag beantwoorden. Het overzicht met alle antwoorden vind je op deze pagina.
Vandaag geeft Manon Berns (schrijver) antwoord op de vraag ‘Welk boek wil jij deze zomer lezen?’
- Manon Berns: boeken op Ikvindlezenleuk | website
Dit boek wil ik deze zomer lezen
Het is een hinderlijke gewoonte, vind ik. En toch biecht ik hem hier op: vaak lees ik boeken niet uit. Stapels liggen er, met een papiertje op de plek waar het verlangen naar een ander boek won. Maar er zijn ook boeken zonder papiertjes. De boeken waarbij even naar de WC gaan eigenlijk al storend is. ‘Soldaten huilen niet’ van Rindert Kromhout is zo’n boek. Het beschrijft het leven op Charleston, een huis vol excentrieke bewoners en bezoekers. Van de schilderes Vanessa Bell tot haar zus Virginia Woolf en andere bijzondere figuren uit de Bloomsbury Groep. En dat allemaal door de ogen van de 12 jarige Quentin, die schrijver wil worden. Nou hou ik natuurlijk van kunst. En van excentrieke kunstenaars. Gelukkig is er een geheim, daar ben ik ook dol op. Maar het belangrijkste is de sfeer die Rindert Kromhout schetst. Als het boek uit is, laat die je niet meer los. Daarom ga ik deze zomer ‘Vertel mij wie we waren’ lezen. Ook over Charleston, maar dan jaren later. En daarna ‘April de wreedste maand’ over de zoektocht naar de spoorloos verdwenen Virginia Woolf. Als de sfeer hetzelfde is als in ‘Soldaten huilen niet’ wordt het weinig naar de WC gaan, vrees ik.
Over het boek
Rindert Kromhout – Vertel me wie wij waren
Voorjaar 1978. Voor de laatste maal bezoekt de schrijver Quentin Bell Charleston, het boerenhuis op het Engelse platteland waar hij vijftig jaar geleden is opgegroeid. Ooit was Charleston ‘een schilderij om in te wonen’, vol kunstenaars, vrijdenkers en kinderen, met hun werk, hun avonturen, hun wonderlijke liefdes. Nu is het een huis in verval met nog maar één bewoner: de stokoude schilder Duncan Grant. Maar ook Duncan zal vertrekken en dan is er niemand meer, dan zijn er alleen nog de verhalen, de herinneringen. Quentin besluit die verhalen op te schrijven, opdat nooit vergeten zal worden wie zij waren, de eigenzinnige bewoners van dat paradijs op aarde…
De foto heb ik van Manon Berns gekregen voor bij deze blogbijdrage