Adam Baron – De jongen onder water (1e recensie)
Over het verhaal
Ik ga je iets vertellen wat je niet zult geloven.
Ik, Timon Titus, heb nog nooit gezwommen.
Het gaat trouwens om het tweede deel van de zin, over zwemmen, dat je niet zult geloven, maar als je ook niet gelooft hoe ik heet: mijn naam is echt Timon Titus, en dat móét je wel geloven, want die naam staat op mijn schooltas, in mijn sportkleding en in nog een heleboel andere spullen, zoals mijn paspoort. Wat je niet zult geloven is dat ik nog nooit heb gezwommen, want ik bedoel echt letterlijk nóóit. Echt helemaal nooit. Mijn leven lang nog niet. En ik ben negen! Ik ben de op twee na beste voetballer van groep 5 (gedeelde plaats) en de op een na beste rolschaatser, na Elizabeth Fisher, en zij gaat op zondag naar een rolschaatsclub. Ik ben sterk en gezond en in alle opzichten volkomen normaal (afgezien van mijn naam), maar ik heb zelfs nog nooit een grote teen gestoken in een zee, een rivier of een meer, niet eens in een echt, normaal, doodgewoon zwembad.
Mijn hele leven niet.
Tot afgelopen maandag. (blz. 7)
Titus is 9 jaar en heeft nog nooit gezwommen. Dat zou niet zo erg zijn als ze niet met de klas naar het zwembad gaan. Toen juf Phillips dat vertelde was iedereen in de klas blij, behalve Titus. Hij durfde niet te zeggen dat hij nog nooit had gezwommen en zegt zelfs tegen zijn beste vriend dat hij hier erg goed in is.
Het eerste wat me opviel was de geur. Die prikkelde in mijn neus. Toen het geluid. Meteen toen juf Phillips de deur van het sportfondsenbad openduwde, hoorde ik het: luid, weergalmend en een beetje onecht. Gelach, stemmen, een stromende waterslang, een rinkelende telefoon. Het gekke ws dat het niemand leek op te vallen. Maar ik was onder de indruk van het hoge plafond en het felle licht. Het was net alsof je binnenstapte in een reusachtige droom. Daarna, toen we door de hal liepen, zag ik gedaantes bewegen aan de andere kant van die GIGANTISCHE ramen. En toen zag ik het voor het eerst: het zwembad.
Mijn maag draaide zich om. Het zweet prikte op mijn voorhoofd. Ik bleef stokstijf staan, en van achteren botste er iemand tegen me op, zodat ik viel. Ik stond op en kon niets anders doen dan door het glas staren naar de enorme blauwe vlakte die voor me lag te glinsteren. Mijn ogen werden zo groot als frisbees en ik besefte dat ik het niet kon. Echt niet. Ik zou het gewoon aan juf Phillips moeten vertellen. Opbiechten. Ik schudde mijn hoofd en wist niet eens of ik nog wel een stap zou kunnen verzetten, tot ik zag wie me omver had gelopen. (blz. 26)
Titus is voor het eerst in een zwembad en weet niet waar hij naar moet kijken. Hij overweegt om de juf te vertellen dat hij niet kan zwemmen, maar dan wordt hij omver gelopen door een jongen uit zijn klas. Die daagt hem uit voor een wedstrijdje zwemmen. Gelukkig heeft Titus zich thuis in bad goed voorbereid…
Ik bracht de kennis in praktijk die ik had geleerd op goedzwemmen.org. Ik begon met mijn armen te maaien als molenwieken, net als de vrouw op de foto’s had gedaan. Ik begon mijn hoofd van de ene kant naar de andere te bewegen.
Door de combinatie van die twee dingen had ik als een speer aan de overkant van het zwembad moeten komen, waar ik een perfect duikelkeerpunt had kunnen uitvoeren (zonder badschuim). Om de een of andere reden gebeurde dat niet – iets wat ik goedzwemmen.org nog eens goed onder de neus wil wrijven.
In tegenstelling tot wat daar gezegd werd, kwam ik niet vooruit. Tot mijn grote verbazing zon ik en ik kwam terecht in wat een andere wereld leek, een plek waar je eigenlijk niets kon horen. Alles was blauw, en toen ik om me heen keek, zag ik witte lichtflitsen rondvliegen. Ik zag benen door het zwembad kronkelen, en toen zag ik iets anders. Ik besefte dat het de bodem van het zwembad was, en die kwam op me af. En toen voelde ik hem, waarna ik me nogal licht in mijn hoofd voelde en het me weinig kon schelen dat ik nu op de bodem van een zwembad was. Het was me in elk geval gelukt: ik zwom, maar niet zoals de meeste mensen doen, moet ik toegeven. Toen voelde ik iets anders, een soort leegte rond mijn middel die ik niet helemaal kon thuisbrengen. Ik wilde net gaan onderzoeken hoe dat kwam, toen… (blz. 36)
Titus wordt uit het zwembad gered door Veronica, een meisje uit zijn klas. Zijn zwembroek drijft in het water. Maar dat is nog niet het ergste van deze dag…
Het is raar. De vorige dag was me het ergste, verschrikkelijkste en pijnlijkste in de HELE WERELDGESCHIEDENIS overkomen. Maar toen we uit de bus stapten en over het veldje naar mijn school liepen, was het uit mijn hoofd verdwenen. Ik dacht er niet meer aan. Ik was in een zwembad geduwd. De hele klas had me in mijn nakie gezien. En dat was nog niet alles. O nee, het werd juist veel erger. We waren na het zwembad niet gewoon weer naar school gegaan. Juf Phillips had mijn moeder gebeld om te zeggen dat ze me moest komen halen. Mijn moeder fietste van de Kliederkunst naar het zwembad en ging daar echt compleet door het lint. Iedereen stond haar stomverbaasd aan te gapen toen ze tegen juf Phillips en de man in het rode poloshirt schreeuwde dat ze niet goed op me gelet hadden. Ze keek de kinderen woedend aan en vroeg wie me erin had geduwd. Billy Lee werd lijkbleek. Ik stond er voor joker bij en besefte dat hier nog weken of maanden over gepraat zou worden, misschien wel tot in eeuwigheid, een sterk verhaal dat van jaar tot jaar werd doorgegeven, totdat, uiteindelijk, mijn eigen kinderen uit school zouden komen hollen om me alles te vertellen over DAT NAAKTE JOCH MET ZIJN GESCHIFTE MOEDER. Maar het kon me niet meer schelen. Er zat diep vanbinnen een enorme leegte, waardoor al het andere onbelangrijk leek. MIJN MOEDER WAS WEG. Ze was nog nooit weggegaan, nooit. We waren altijd samen geweest, zij en ik. Ik voelde me uitgehold, leeggezogen, en toen ik Lance zag, die naast zijn fiets door de schoolpoort naar binnen liep, besefte ik nog iets anders. Hij had me een simpele vraag gesteld over zwemmen en ik had tegen hem gelogen. Ik had gezegd dat ik er keigoed in was. Daardoor ws ik op de bodem van het zwembad terechtgekomen, en op de een of andere manier was mijn moeder daardoor ziek geworden. Zo ziek dat ze naar het ziekenhuis had gemoeten.
Dus het was allemaal mijn schuld. (blz. 56)
Als Titus zijn moeder opzoekt in het ziekenhuis reageert ze helemaal niet. Toch ziet ze er niet ziek uit vindt Titus. Voorlopig mag hij bij zijn oom en tante logeren. Maar hoe lang gaat dat duren? Wordt zijn moeder weer beter? En waarom is ze ziek geworden? Waarom heeft Titus nog nooit gezwommen?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
gekregen van de uitgeverij om er een recensie over te schrijven
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk
Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, ontroerend, verrassend, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
Er staan een paar zwart-wit illustraties in het boek en ze zijn gemaakt door Benji Davies. Ik vind de illustraties nogal somber en dat past wel bij het verhaal

Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
De hoofdpersoon is Timon
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
ik wil Timon ontmoeten
Waar speelt het verhaal zich af?
Het verhaal speelt zich af in de omgeving waar Timon woont
Wat vind je leuk aan dit boek?
Ik vind het grappig dat Timon denkt dat hij kan zwemmen door het bekijken van Youtube-filmpjes
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
ik vind het niet leuk dat Timons moeder weggaat
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
nee
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
Dit is een leuk boek voor kinderen vanaf 10 jaar die houden van een verhaal dat zielig is, maar soms ook grappig
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen