1947. Victor weet het al heel lang: hij houdt van jongens. Hij durft er met niemand over te praten. Niet met zijn vader en moeder, niet met meester Maas en helemaal niet met zijn klasgenoten. Totdat een meisje uit zijn klas verliefd op hem wordt…
Mening over het boek
Recensie van Katrien
Hoe kom je aan het boek?
Zelf gekocht
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik heb het boek niet zelf uitgekozen, Andere mensen zeiden dat het een leuk boek is
Welke steekwoorden passen bij het boek?
kort, mooi, ontroerend, realistisch
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
Charlotte Dematons
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemakkelijk
Waar gaat het verhaal over?
Dolf Verroen schreef over de 14 jarige Victor, maar ook deels over zichzelf. Victor weet al lang dat hij op jongens verliefd wordt, en niet op meisjes. Dat is in 1947, de tijd waarin “Niemand ziet het” zich afspeelt, nog een echte schande.
Wie is de hoofdpersoon?
Victor
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Victors ouders. Zij verdienen echt applaus om hoe ze met hun zoon blijven omgaan. Misschien wil ik wel helpen op het feest voor hun 15e huwelijksverjaardag.
Waar speelt het verhaal zich af?
In Nederland, vermoedelijk Rotterdam, omdat een klasgenoot van Victor in de buurt van de Spoorsingel woont.
Wat vind je leuk aan dit boek?
Het verhaal wordt vertelt in korte hoofdstukken, en is ook precies lang genoeg. Het is ook een goed tijdsdocument. Dolf Verroen weet zijn verhaal goed te vatten zonder de tijd van toen uit het oog te verliezen. Een tijd waarin standing nog heel belangrijk was. Waarin gescheiden ouders een schande waren, en waarin ook voor homoseksualiteit geen plaats was. Je zou als het uitkwam, nooit aan werk komen, enzovoorts. Victor reflecteert: Ik zou er beter niet meer zijn, want ik ben homo.
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
Dat is zeer schrijnend, maar Verroen vertelt dit als feiten. De lezer van nu kan dit raar vinden, maar ook hierdoor is “Niemand ziet het” levensecht, zonder dingen te verbloemen of ze erger en sensationeler te maken dan ze zijn. (Héérlijk).
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Charlotte Dematons weet de personages perfect te vatten in haar illustraties, en je kunt terwijl je het boek leest, je perfect voorstellen dat de personages eruit zien zoals Dematons ze heeft getekend. Het boek gaat op zich ook helemaal niet over de homoseksualiteit van Victor, die echter wel doorheen het boek “waait”: heel zacht en summier. Victor gaat verder naar school, en zit in het laatste jaar. Als hij het goed doet daar, dan zal hij naar het gymnasium kunnen. Anders moet hij volgend jaar gaan werken. De rolverdeling tussen mannen en vrouwen is in dit boek strikt gescheiden, en meisjes worden (vast niet allemaal) blij als ze van school af, naar de huishoudschool kunnen. (Om te leren koken, wassen en strijken). Jongens komen als ze niet kunnen verder leren, sowieso in een fabriek terecht. Ook hierdoor is “Wat niemand ziet”, hoewel een heel eenvoudig verhaal, zo sterk, en komt het op mij nooit als “oubollig” over. De televisieprogramma’s waar Victors vader naar kijkt (De Zondagavondtrein) hebben ook echt bestaan, net als de acteurs ervan. Deze dingen opmerken in een boek maakt dat ik ook al zo genoten heb van dit boek.
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
Voor iedereen die dit boek(je) een kans wil geven. En voor mensen van de leeftijd van de auteur: die is intussen in de 90; dit boek gaat (misschien deels) over hem, zonder dat ik het gevoel had dat dit alles hem helemaal is overkomen: dan ben je een goede verteller! Misschien kunnen (ook) (oudere) mensen zich in Victor herkennen, of de tijd waarin ze leefden als jongere. (Jonge) mensen van nu kunnen dit boek lezen als een tijdsdocument (daar ben ik weer), en mee applaudisseren voor Victor zijn ouders. Ik hoop dat het waar is/was…
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ja, ik wil het boek nog een keer lezen