Een afbrokkelende stenen soldaat zit op een bankje in het park. Alleen Owen begrijpt hoe belangrijk hij is. Thuis hebben Owen en zijn moeder het moeilijk en er is niemand met wie hij kan praten. Wanneer Owen zich afzondert in het park voelt hij zich vrij om zichzelf te zijn. Terwijl de vermoeide soldaat luistert, glijden zijn zorgen van hem af. Maar niemand anders bekommert zich om de soldaat en de gemeenteraad besluit om hem neer te halen. Owen is de enige die hem kan redden, maar kan hij de moed vinden om zich uit te spreken voordat het te laat is?
Over het verhaal
Iedereen heeft wel een geheim, toch? Geen levensgroot geheim zoals dat je een bank hebt beroofd of per ongeluk je oma hebt vergiftigd, maar een klein geheimpje. Iets wat je diep in je binnenste verborgen houdt en waarvan je maar hoopt dat je het er op een dag niet ineens uitflapt zodat iedereen het te weten komt.
Misschien wil je stiekem wel stuntman worden in een Hollywoodfilm of vind je Amelia Carey uit 1A stiekem wel leuk. Of misschien is je geheim een beetje… apart, zoals het mijne. Misschien zit je wel graag op een bankje in het park met een soldaat te praten. Geen soldaat van vlees en bloed, maar een soldaat van steen. (blz. 2)
Owen heeft een geheim, een geheim over zijn moeder. Ze ligt veel in bed, maar dat mag niemand weten. Owen voelt zich eenzaam. Daarom zit hij vaak ‘s middags na schooltijd in het park. Op een bankje naast een beeld van een soldaat uit de Tweede Wereldoorlog.
‘Vind je het leuk om soldaat te zijn?’ vroeg ik hem terwijl ik zijn gezicht bekeek. Mijn vader had me eens verteld dat mannen in oorlogstijd geen keus hadden. Ze werden door de regering opgeroepen om het leger in te gaan. Ik vermoedde dat de stenen soldaat een van die mannen moest zijn geweest. Hij maakte op mij niet zo’n heldhaftige indruk – hij zag er eerder uit als een doodgewone man die had moeten gaan vechten.
‘Volgens mij vind je het niet echt leuk, hè?’ zei ik terwijl ik mijn flesje water wegstopte. Ik zag dat er onder in mijn rugzak een pakje zakdoekjes zat. Dat had mijn moeder er maanden geleden in gestopt. Ze waren bedrukt met gele eendjes en dus veel te kinderachtig om op school te gebruiken, maar ik vergat ze telkens weg te gooien. Ik pakte een papieren zakdoekje en veegde wat water van zijn wangen.
‘Sorry van die eendjes,’ zei ik.
Ik vond dat de soldaat er beter uitzag nu het niet meer leek alsof hij zat te huilen. Ik gebruikte nog een zakdoekje om het laatste restje poep van zijn hoofd te vegen en gooide ze toen in een afvalbak bij de heg. (blz. 3)
Owen is samen met twee kinderen uit zijn klas (Megan en Sean) door de meester gevraagd om een gedicht te schrijven voor de opening van de nieuwe bibliotheek. Owen heeft hier helemaal geen zin in. Hij durft niet voor een groep mensen te staan èn hij heeft geen idee waarover hij een gedicht zou moeten schrijven. Na schooltijd gaat hij weer naar het park. Megan is hem gevolgd naar het park.
Megan ging naar de soldaat. Ze legde haar hand op zijn arm en ging op haar hurken zitten om zijn gezicht beter te kunnen bekijken.
‘Wat is hij nog jong,’ zei ze. ‘Hoe oud zou hij zijn, denk je?’
‘Ik heb geen idee. Twintig, misschien?’ zei ik. Het was raar om iemand anders met hem samen te zien. Het voelde niet goed.
Megan kwam overeind. ‘Het is wel jammer, hè, dat de soldaat weggaat,’ zei ze. ‘Hij is hier al zolang ik me kan herinneren.’
Ik verstijfde.
‘Hoezo?’ vroeg ik. ‘Hoe bedoel je dat hij weggaat? Waarheen dan?’
Megan gaf de soldaat een klopje op zijn hoofd en keek me toen recht aan.
‘Naar de vuilnisbelt, denk ik,’ zei ze. ‘De gemeente gaat het park helemaal veranderen. Dat stond weken geleden al in de krant. Mijn moeder heeft me erover verteld.’
Met knipperende ogen keek ik naar haar en vervolgens naar de soldaat.
‘Hoezo dan? Ik begrijp het niet,’ zei ik, en mijn hart ging tekeer. ‘Hoe bedoel je dat ze het helemaal gaan veranderen?
‘Ze gaan alles hier weghalen en opnieuw aanleggen,’ vertelde Megan. ‘Het hele park krijgt een opknapbeurt en ze beginnen met het herdenkingsplantsoen. Wist je dat niet?’
Ik staarde haar aan. Mijn keel was droog. Toen draaide ik me om en holde naar huis. (blz. 18)
Owen is verdrietig en boos als hij thuis komt. Hij wil niet dat de soldaat wordt weggehaald. Is er iets wat hij kan doen?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
Zelf gekocht
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk
Welke steekwoorden passen bij het boek?
geheimzinnig, ontroerend, verrassend, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
De illustraties zijn gemaakt door Karl James Mountford. Het zijn kleine zwart-wit illustraties aan het begin van een hoofdstuk
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
De hoofdpersoon is Owen
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
ik wil Owen ontmoeten, want hij lijkt mij een aardige jongen
Waar speelt het verhaal zich af?
het verhaal speelt zich af op school en in het park
Wat vind je leuk aan dit boek?
het is een ontroerend verhaal over oorlog
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
ik vind het niet leuk dat het beeld weg moet
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
dit verhaal kun je gratis beluisteren via de website van uitgeverij Billy Bones
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
voor iedereen vanaf een jaar of 9 die houdt van realistische verhalen
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen