Pieter Koolwijk – Luna (1e recensie)
Over het verhaal
Het was een fijne dag. Een heerlijke dag. Echt een dag om van te houden. Een voorzichtig zonnetje zorgde ervoor dat het niet te koud was. De wind liet mijn haren zachtjes dansen en de bomen waren zo mooi gekleurd dat ze wel uit een schilderij leken te komen. Bruin. Rood. Oranje. Geel.
Een herfstschilderij.
Maar het was vooral zo’n geweldige dag door mijn twee vrienden.
Ties en Gozert.
Bij hen was ik niet apart. Niet anders. Niet raar. Nee, bij hen was ik gewoon Luna. Niets-aan-de-hand-Luna.
‘Kom nou!’ riep Ties. Hij stond aan de overkant van de sloot, zo ongeduldig heen en weer te wiebelen dat het leek alsof hij moest plassen.
Gozert was daar ook, al zag ik hem nergens. Niet zo vreemd, want ik had hem nog nooit gezien.
Gozert was namelijk onzichtbaar.
Behalve voor Ties. Ties was de enige in de hele wereld die hem kon horen en zien. Die beleefde de meest waanzinnige avonturen samen met zijn onzichtbare vriend. Mensen snapten dat niet en vonden het makkelijker om te doen alsof Ties gek was.
Maar ik wist beter. (blz. 7)
Luna, Ties en Gozert hebben elkaar leren kennen in een soort ziekenhuis. Luna woont daar door de week nog steeds, maar in het weekend mag ze bij Ties logeren. Bij haar thuis vindt iedereen haar raar, maar bij Ties thuis is dat niet zo. Daar voelt ze zich thuis.
Zo warm en gezellig als het was op maandagochtend bij Ties thuis, zo kil en sfeerloos was het tijdens het ontbijt in Huize Hopeloos. In de eetzaal waren houten picknicksets in lange rijen tegen elkaar geschoven en aan het plafond hingen tl-balken die een fel, wit licht verspreidden. Buiten stormde het. De regen werd door windvlagen keer op keer tegen de ramen gezwiept.
‘Ik loop liever in de storm dan dat ik hier langzaam verdwijn.’
Meteen voelde ik mijn mondhoek trekken. Ik kon daar niets aan doen. Het was een tic. Een reactie op de stemmen die ik niet kon onderdrukken. Daarom liep ik hier het liefst zo veel mogelijk met mijn oordopjes in. Muziek hield de stemmen uit mijn hoofd. Maar de leiding vond me dan asociaal, omdat ik me dan afzonderde van de anderen. Hetzelfde gold voor alleen zitten, daar hielden ze hier ook niet van. Dat was de reden dat ik bij kinderen was gaan zitten. Kinderen die ik wel kon verdragen. (blz. 36)
Luna vind het vreselijk om in Huize Hopeloos te zijn (wat eigenlijk Huize Hoopvol heet). Ze telt de dagen tot het weer weekend is. Na een praatsessie met de therapeut Victor gaat ze naar de bibliotheek. Luna vindt het hier heerlijk rustig. Ze zit lekker te lezen als Jan, iemand van de leiding, haar komt vertellen dat er bezoek is. Haar moeder is er…
Sinds het gesprek met mijn moeder kon ik aan niets anders meer denken. Waar zouden we naartoe gaan? In ieder geval niet naar huis. Maar waarheen dan wel?
Was het iets leuks? Iets stoms? Of misschien wel allebei? Bij mijn ouders kon dat makkelijk. Dat iets eruitzag als een prachtig cadeau, maar dat ik er bij het uitpakken achter kwam dat ik het helemaal niet wilde hebben.
Het zou niet de eerste keer zijn.
Uiteindelijk was er maar één manier om erachter te komen wat haar plan ws: door op zaterdagochtend bij haar in de auto te stappen. Ik wist alleen helemaal niet of ik dat wel wilde. Wat als ze me meenam naar een vreselijke plek? Villa Verschrikkelijk of zo. Bestond zoiets? Een plek die zo afschuwelijk was dat Huize Hopeloos ineens op een sprookjeskasteel leek?
Hoe vaak ik er ook over nadacht en hoelang ik er ook over twijfelde, steeds kwam ik uit op dezelfde conclusie: mijn moeder probeerde iets. Ein-de-lijk probeerde ze iets. En alleen al daarom verdiende ze een kans. Hoe spannend ik het ook vond.
De dagen kropen voorbij. Ik telde iedere minuut. Iedere seconde. De wijzers van de klok leken wel stilt te staan. Die wel…
De stemmen waren allesbehalve stil.
Ze schreeuwden. Ze klaagden. Ze mopperden. Ze overspoelden me als een zee vol hoge golven. Het was onmogelijk om mijn hoofd boven water te houden. Keer op keer ging ik kopje-onder en kon ik niets anders doen dan mijn vingers in mijn oren proppen en zo hard mogelijk neurién. (blz. 48)
Haar moeder kwam in Huize Hoopvol om Luna te vertellen dat ze in de weekenden niet meer naar Ties mag. Haar moeder neemt haar mee op reis. Ze wil niet vertellen wat ze gaan doen. Zenuwachtig stapte Luna in de auto en een paar uur later rijden ze een vakantiepark op. Dit is het vakantiepark van haar vader. Hier kwamen ze vroeger regelmatig vieren. Luna weet niet wat ze van dit uitje moet verwachten. Gelukkig is Gozert stiekem meegekomen.
Ik liep naar het kamertje waar ik vroeger altijd met Eva sliep. Nora en Laura deelden een andere kamer, en de derde slaapkamer, de grootste, was die van onze ouders.
‘Mag ik boven?’ zei Gozert, toen we de kamer met het stapelbed inliepen. ‘Ik wil het bovenste bed!’
‘Jawel, hoor.’ Ik liet mijnt as vallen en plofte met een zucht op het onderste gedeelte van het bed.
‘Wil jij liever hier?’ Gozerts stem kwam van vlak boven mijn hoofd. ‘Als je het heel graag wilt, dan kunnen we wel ruilen.’
‘Nee, hoor,’ zei ik. ‘Dit is mijn bed. Altijd al geweest.’ Eva sliep vroeger op het bovenste gedeelte. Destijds hadden we er hard om gevochten. Ik had verloren.
‘Wat zit je dan dwars?’
‘Gewoon.’ Opnieuw zuchtte ik. ‘Het is zo dubbel. Mijn moeder bedoelt het goed. Echt waar. En ik weet dat ik daar blij mee moet zijn.’ Ik liet me achterover vallen op mijn rug. ‘Maar zo voelt het niet.’
‘En hoe komt dat?’
‘Ze pakte het helemaal verkeerd aan, Gozert. Ze snapt niets van mij.’ In mijn hoofd hoorde ik de woorden van Cindy weer langskomen. DAt er maar één persoon op de hele wereld die het haar kon leren.
Ik.
‘Maar ik moet haar een kans geven,’ zei ik. ‘Hoe vervelend het ook wordt, met z’n tweetjes. Ze doet haar best.’
‘Bovendien zijn jullie hier niet met z’n tweetjes,’ zei Gozert. ‘Je hebt mij. Wij gaan samen de meest ongelooflijke avonturen beleven.’ (blz. 68)
Waarom mag Luna niet meer naar Ties? Waarom heeft haar moeder haar meegenomen naar het vakantiepark?
Voorleesfragment
Bij dit boek is een voorleesfragment gemaakt. Klik op het plaatje hieronder om het begin van het boek te horen.Of klik hier om naar mijn YouTube-kanaal te gaan.
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
recensieboek gekregen van uitgeverij Lemniscaat
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk, Ik heb al andere boeken van deze schrijver gelezen
Welke steekwoorden passen bij het boek?
avontuurlijk, geheimzinnig, grappig, ontroerend, spannend, verrassend, vrolijk, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
De gekleurde illustraties laten vooral Luna zien, en ze zijn gemaakt door Linde Faas. De illustraties zijn heel sfeervol en herfstig, maar ze stralen ook eenzaamheid uit. Zo voelt Luna zich ook regelmatig
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
Luna
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
ik wil Luna ontmoeten
Waar speelt het verhaal zich af?
bij Ties thuis, in Huize Hoopvol en op het vakantiepark
Wat vind je leuk aan dit boek?
Het is fijn om te lezen hoe het met Luna verder gaat nu ze bevriend is met Ties en Gozert
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
ik vind het niet leuk dat Luna een vervelende vader heeft
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
nee
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
voor iedereen vanaf 10 jaar die houdt van een grappig, zielig, spannend, ontroerend en vrolijk verhaal
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ja, ik wil het boek nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen
