Milouska Meulens – Elin (1e recensie)
Over het verhaal
Elin Salvador is geen prater. Ze luistert liever. Dat is meestal een mooie eigenschap, maar in dit geval is het jammer. Want dit is een verhaal dat je moet horen. En uit de eerste hand, niet via-via.
Ken je dat spelletje? Je fluistert iemand een zinnetje in en diegene geeft het weer door aan de volgende, tot iedereen is geweest. De laatste in de kring zegt hardop wat hij heeft gehoord en ja hoor: de zin is onherkenbaar geworden. Wat eerst ‘kleine potjes hebben grote oren’ was, wordt per ongeluk of expres ‘stoofperen zijn mijn lievelingskostje’.
Waarmee ik maar wil zeggen: de enige, naast Elin, die dit verhaal kan vertellen, ben ik, Sombra. Ik ben de schaduw van Elin, tot je dienst.
Niemand kent Elin beter dan ik. Ik ben al bijna elf jaar bij haar. Sinds haar geboorte, elke seconde van de dag. Zelf ben ik zo oud als het eerste licht, maar ik besta tegelijkertijd pas doordat zij er is. (blz. 9)
Sombra, de schaduw van Elin, is de verteller van dit verhaal. Als zij rechtstreeks tegen de lezer praat zijn de bladzijden in het boek paars. Sombra maakt je nieuwsgierig naar het verhaal dat verteld gaat worden.
Voor Elin begint het op een zaterdag als de deurbel klingelt en zij gauw ‘Ik ga wel’ roept in t de richting van de woonkamer. Ze wil haar vader en moeder voor zijn bij de deur. Opendoen vindt ze leuk, omdat ze nooit weet wie er staat. Zelf nodigt ze niemand uit om bij haar thuis te komen. De familie van haar ouders kent ze niet en vrienden heeft ze niet. Nooit gehad.
Haar vader en moeder krijgen soms onverwacht bezoek, waardoor het minstens drie kwartier lang minder saai is thuis. Elin is daar vaak alleen, ook als haar ouders thuis zijn. Zij voeren met z’n tweetjes ellenlange gesprekken over de toestand in de wereld. Die is volgens hen nooit goed.(blz. 11)
Als Elin de deur opendoet staat de postbode voor de deur. Hij heeft een opgerolde vel papier bij zich. Het is een telegram voor haar vader, Rafaël Salvador. Elin roept haar vader.
Daarna gaat alles razendsnel. Elins vader geeft de kaart zwijgend aan haar moeder, die ook naar de hal is gekomen. Zij leest lang, veel te lang voor een tekst van hooguit drie regels. ‘Ik begrijp niet wat hier staat,’ zegt ze dan.
‘Ik moet direct gaan, zegt Rafi alleen maar en hij stormt de trap op naar zolder.
‘Gaan?’ stamelt Elin. ‘Waarheen?’ Haar moeder staat met één hand op de trapleuning voor zich uit te staren en antwoordt niet.
Haar vader komt even later weer beneden met in zijn ene hand een geborduurde reistas en in zijn andere hand een halfvergane schoenendoos.
Hij zakt door z’n knieën en kijkt Elin recht aan. ‘Ik hoopte dat deze dag pas zou komen als jij wat ouder was. Ik moet terug naar het regenwoud. Het is mijn beurt om ervoor te zorgen. Mijn moeder…’ Hij maakt de zin niet af. ‘De traditie… Het is mijn plicht.’ Uit de schoenendoos haalt hij een linnen zakje. ‘Dit is voor jou. Bewaar het goed. En onthoud: niet alles wat je zoekt, zal je vinden. En wat je vindt, is niet altijd wat je zoekt.’ Met die raadselachtige woorden komt hij overeind, pakt zijn groene hoed van de kapstok en vertrekt, zonder afscheid te nemen en zonder nog eenmaal achterkom te kijken. (blz. 16)
En zo verdwijnt Elins vader uit haar leven. Vanaf dat moment verandert alles. Elin krijgt nachtmerries waarin ze helemaal alleen is, achtergelaten door haar ouders. Haar moeder begint steeds meer meubelstukken en andere voorwerpen te verzamelen en propt daarmee het huis vol. Ook snoept ze heel veel.
Op een dag komt Elin thuis en krijgt ze de voordeur niet meer open. Ze belt aan en haar moeder doet mopperend de deur open. De hal staat helemaal vol en Elin kan net naar binnen.
Het is hordelopen naar boven: het halletje staat vol vuilniszakken, waar zo te ruiken afval in zit. Verderop in de gang staan boodschappentassen gevuld met sjaals, wanten, oorwarmers en ander winters spul. Op de trap houden pannen en potten elke trede bezet. Voor de openstaande deur van haar slaapkamer blijft Elin stokstijf staan. Ze knippert een paar keer met haar ogen, alsof ze op die manier het beeld van haar netvlies kan wissen.
‘Help even, Elin.’ Haar moeder hijgt bij het lopen. In beide handen heeft ze twee tassen en onder elke arm een doos. Dat zal er toch niet nog bij moeten, denkt Elin. ‘Waar wil je dat laten?’ vraagt ze. Haar stem bibbert. In haar keel zit een knoop die pijn doet en schuurt als ze slikt. Haar anders zo opgeruimde kamer staat al hutjemutje volgestouwd. Alleen van de deur naar het bed is een paadje vrij en van het bed naar haar bureau.
Aan weerszijden van dat paadje is het van de vloer tot aan het plafond volgepakt. Visgerei, een combimagnetron zonder deurtje, drie gebruikte kattenbakken, een skelter waar de wielen vanaf zijn; je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er. En nu ziet het ernaar uit dat er nog meer bij komt. Terwijl ze op school zat, is ze haar kamer kwijtgeraakt. (blz. 34)
Haar moeder vindt dat ze niet moet zeuren, want deze spullen hebben ze allemaal nodig als er een ramp uitbreekt. Alleen zo kunnen ze samen overleven. Elin moet iets doen. Ze besluit haar kamer naar de nu nog lege zolder te verhuizen. Hoe ze dat gaat doen weet ze nog niet. Om haar gedachten tot rust te krijgen besluit ze te gaan verdwalen. Dat doet ze al sinds ze in groep vijf zit. Ze gaat een eind lopen zonder op te letten waar ze heen gaat, express verdwalen dus, en dan gaat ze de weg naar huis terugvinden. Ze mag haar telefoon niet meenemen en niemand om hulp vragen. Tijdens het verdwalen krijgt ze goede ideeën. De laatste keer dat ze ging verdwalen is 10 weken geleden, toen haar vader nog thuis was. Zal ze tijdens het verdwalen goede ideeën krijgen over hoe het nu thuis gaat? Hoe gaat ze haar meubels en dergelijke naar zolder verhuizen? Hoe komt ze te weten waarom haar vader is weggegaan? Welk verhaal is haar schaduw Sombra ons aan het vertellen?
Voorleesfragment
Bij dit boek is een voorleesfragment gemaakt. Klik op het plaatje hieronder om het begin van het boek te horen.Of klik hier om naar mijn YouTube-kanaal te gaan.
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
als recensieboek gekregen van uitgeverij Volt
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk
Welke steekwoorden passen bij het boek?
avontuurlijk, ontroerend, realistisch, verrassend, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
De illustraties zijn gemaakt door Sioejeng Tsao en ze laten voorwerpen uit het verhaal zien
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
de hoofdpersoon is Elin
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
ik wil Elin, Zhimo en Bobby ontmoeten
Waar speelt het verhaal zich af?
voornamelijk in het huis van Elin
Wat vind je leuk aan dit boek?
eigenlijk is het een zielig verhaal, maar ik vind het leuk dat Elin onverwachts vrienden maakt
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
ik vind het niet leuk dat Elin door haar ouders in de steek wordt gelaten. Ook is het niet leuk dat de moeder van Elin dwangmatig dingen verzamelt en het hele huis volstroomt met dingen
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
ik wil weten wanneer er een vervolg op dit boek komt, want het verhaal is nog lang niet af volgens mij
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
voor iedereen vanaf een jaar of 10 die houdt van zielige en toch leuke verhalen
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil het volgende boek uit deze serie lezen