Kelly Barnhill – Het meisje dat de maan dronk (4e recensie)
Al jaren leven de dorpelingen in angst voor de heks in het woud. Als ze niet elk jaar een baby offeren, zal de heks onheil over hen brengen. Maar elk jaar opnieuw verbaast Xan, de heks uit het woud, zich over weer een nieuwe baby. Ze brengt de achtergelaten kinderen naar families aan de andere kant van het woud. Dit keer voedt ze het achtergelaten kind per ongeluk met maanlicht, waardoor het meisje vervuld raakt van magie. Xan besluit Luna op te voeden als haar eigen dochter. Met de jaren worden Luna’s magische krachten sterker. Wanneer haar dertiende verjaardag nadert, besluiten de dorpelingen eindelijk jacht te gaan maken op de heks die hun leven al jaren overschaduwt…
Over het verhaal
Ja.
Er woont een heks in het bos. Die woont er al sinds mensenheugenis.
Wil je nu eens ophouden met dat gewiebel? Bij alle sterren! Ik heb nog nooit zo’n druk kind meegemaakt.
Nee, lieverd, ik heb haar nooit gezien. Dat heeft niemand. Al een eeuwigheid niet. We hebben maatregelen getroffen zodat we haar nooit zullen zien.
Verschrikkelijke maatregelen.
Laat het me niet zeggen. Je weet het trouwens al.
Och, ik weet het niet, schat. Niemand weet waarom ze kinderen hebben. We weten niet waarom ze eist dat het altijd de laatstgeborene moet zijn. Het is niet zo dat we het gewoon aan haar kunnen vragen. Niemand heeft haar gezien. We zorgen er wel voor dat niemand haar ziet.
Natuurlijk bestaat ze. Wat een vraag! Kijk maar naar het bos! Zo gevaarlijk! Overal giftige dampen en poelen van drijfzand en kokende geisers en verschrikkelijke gevaren. Denk je dat die toevallig zo zijn ontstaan? Kolder! Het was de Heks, en als we niet doen wat ze zegt, wie weet wat er dan met ons gebeurt? (blz. 7)
Elk jaar laten de dorpelingen een baby achter voor Xan, de heks van het woud. Dat is met haar afgesproken. Normaal gesproken is de Dag van het Offer een rustige dag. Iedereen weet wat er moet gebeuren. Maar dit jaar is dat anders.
Zolang Xan zich kon herinneren, werd er elk jaar rond dezelfde tijd een kindje uit het Protectoraat in het bos achtergelaten, waarschijnlijk om te sterven. Xan had geen idee waarom. Ze wilde ook niet oordelen, maar ze zou het arme kleine ding daar sowieso niet laten doodgaan. En dus liep ze elk jaar weer naar die cirkel van esdoorns, en bracht ze het verlaten kindje in haar armen naar de andere kant van het bos, en vervolgens naar een van de Vrije Steden aan het eind van het Pad. Daar waren de mensen gelukkig. Daar hielden ze van kinderen.
Bij de kromming van het Pad kwamen de muren van het Protectoraat in zicht. Xans snelle drafje begon over te gaan in langzamer gesjok. Het Protectoraat was een naargeestige plek: de lucht en het water waren vervuild, en er hing een wolk van verdriet boven de daken van de huizen. Ze voelde de droefenis al aan haar lichaam trekken.
‘Gewoon het kindje oppakken en weer gaan,’ prentte Xan zichzelf in, zoals ze elk jaar deed. (blz. 22)
Elk jaar red Xan de heks een baby uit het bos en brengt het kind naar de Veilige Steden. Maar dit keer loopt het anders. Het kind krijgt per ongeluk magische krachten en Xan besluit het meisje zelf op te voeden.
Het kleine meisje lachte. Ze fladderde naar de grond, sprong van blaadje naar blaadje, en leidde de andere kinderen veilig naar beneden. Xan zag de slierten magie achter haar aan wapperen als linten. Blauw en zilver, zilver en blauw. Ze golfden en kringelden in de lucht. Ze lieten hun sporen na op de grond. Xan draafde maar achter het kind aan en ruimde ondertussen haar rommel op.
Een ezel veranderde in een stuk speelgoed.
Een huis veranderde in een vogel.
Een schuurtje was opeens gemaakt van peperkoek en suikerspin.
Ze weet niet wat ze doet, dacht Xan. De magie stroomde uit het meisje. Xan had in haar leven nog nooit zo veel magie gezien. ze zou zichzelf met gemak kunnen bezeren, dacht Xan. Of iemand anders. Of iedereen hier in de stad. Met haar pijnlijke oude botten draaide ze toverkunstje na toverkunstje terug, tot ze eindelijk het meisje had ingehaald.
‘Bedtijd,’ zei de Heks met een zwaai van haar handen en Luna zakte op de grond in elkaar. Xan had zich nog nooit met de wil van een ander bemoeid. Nog nóóit. Jaren geleden – al bijna vijfhonderd – had ze haar Bewaarder Zosimos beloofd dat ze dat nooit zou doen. En nu… Wat heb ik gedaan? vroeg Xan zich af. Ze werd misselijk. (blz. 54)
Wat heeft Xan met Luna gedaan? Is ze nu haar magie kwijt? Kan Luna daarmee leven?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
Zelf gekocht
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk
Welke steekwoorden passen bij het boek?
avontuurlijk, fascinerend, ontroerend, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
nee
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
Anthea is de hoofdpersoon
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
nee
Waar speelt het verhaal zich af?
moet ik opzoeken
Wat vind je leuk aan dit boek?
het is een sprookjesachtig verhaal
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
x
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
nee
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
voor iedereen vanaf 10 jaar die houdt van sprookjesachtige verhalen
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen